Tczew powrócił do Polski dnia 30 stycznia 1920 roku. Już rok później w 1921 roku powstała pierwsza drużyna harcerska w miejscowym Państwowym Humanistycznym Gimnazjum Męskim. W konsekwencji w 1931 roku powstał Hufiec Harcerzy w Tczewie. Instruktorzy i drużynowi byli wzorami dla swoich wychowanków, oddani nie tylko w pracy i służbie harcerskiej, ale i w codziennym życiu. Wśród wielu pokoleń tczewskich harcerzy znacznej części przyszło żyć w czasach niełatwych. Wraz z wybuchem II wojny światowej, wychowani w duchu patriotyzmu nie wahali się stanąć do walki z niemieckim okupantem. Dzięki wartościom i umiejętnościom harcerskim dzielnie znosili trudy wojny pomagając innym jak umieli najlepiej. Wielu z nich za swoją działalność konspiracyjną poniosła największą ofiarę, tracąc życie. Tczewscy harcerze należeli również do najmłodszych żołnierzy walczącej Warszawy. Wielu z nich wykazało się mężną postawą, wielu zapłaciło najwyższą cenę.

Jeśli ludzie dzielą się na takich, którzy chcą zmieniać świat i na takich, którzy to robią, to bez wątpienia nasi harcerze należeli do tych drugich. Branie odpowiedzialności za świat wokół siebie, nie czekając na innych, aktywność społeczna i aktywizowanie społeczności, czynna niezgoda na niesprawiedliwość to bezsprzecznie cechy, które posiadali. Byli młodymi ludźmi, którzy od siebie wymagali, kiedy inni nie wymagali. Byli wierni swoim ideałom, ideałom harcerskiej służby. Byli silnymi charakterami. Poznajmy ich sylwetki.